Een vakgenoot van Claude Lorrain, op de rug gezien, tekent een waterval die net zichtbaar is tussen de rotsen. Kunsthistorici van nu zien een bijzonder knappe, ter plaatse gemaakte natuurstudie, maar vreemd genoeg vonden 18de-eeuwse kunstkenners deze tekening ‘onaf’. Wybrand Hendriks, destijds werkzaam voor Teylers Museum, heeft zijn Franse voorganger 'verbeterd’ door in de rotsen linksonder en middenboven een paar grijze inktvlekjes toe te voegen. Dat deze niet van Lorrain zelf kunnen zijn, blijkt uit het feit dat ze ‘doorlopen’ op het 18de-eeuwse opzetvel, achter het passe-partout.